Ակրոստիքոս

(Հավերժական Հայաստան)

Հանուն մեր ազատ ապրելու կամքի`
Ապավինիր միշտ սեփական բազկիդ,
Վարգող նժույգի ռունգերի ծուխը`
Երամակների արագը բռնիր:
Րոպեն լրացավ, արդեն մի դար է`
Ժամանակներից ծեր է երկիրն իմ,
Ամեն մի քարը մի հուշարձան է`
Կանաչ մատյան է` մամռած գմբեթը:
Ակունքից բխող վճիտ հոսանքը,
Նաիրի այգու ջրվորը խոհեմ,
Հայոց հարսների մաքրության մարգը`
Ամենա մաքուր ջրով են ջրել:
Յուրաքանչյուր ոք այստեղ իր տանն է,
Ազգըս հյուրընկալ` դուռը միշտ բաց է,
Սփռոցը դարձյալ ծանրության տակ է.
Տիրուհի դե բեր գինու մեր թասը,
Անցո~րդ, ճանապա~րհ, դու իմ բարեկա~մ,
Նորից չտանես` ինձ օտար մի տեղ :

1/09/07թ.

Ճամփորդների երգը

Ոչ բողոքում ենք,

Ոչ աղոթում ենք,

Ոչ էլ հերքում ենք`

Գոյությունն Աստծո:

Ոչ իմաստուն ենք,

Ոչ նեղսրտում ենք,

Ոչ, մենք անտուն չենք`

Մեր տունն աշխարհն է,

Անցնող այս դարն է

ԵՎ Հայաստանն է`

Միակ մեր տունը ;

Մենք հանդիպում ենք,

Երբ կարոտում ենք,

Սեղան ենք բացում

Կանաչ մի դաշտում,

ԵՎ այս կենացով,

Այս դատած հացով,

Օրհնում ենք կյանքը.

Թող օրհնյալ լինի և ճանապարհը,

Բարի ճանապարհ,

Բարի վերադարձ:

10/4/09թ.

Կարոտի բազմահուզումը

ԵՎ ինձ որտեղից այսքան հայերեն,

Ո՞վ ինձ նվիրեց կարոտը այս մեծ,

Հոգուս բազմադուռ դարակներում դեռ.

Լսվում է ծանոթ երգերի երգը:

Պարզ ու հասարակ մի ցավըդ տանե~մ,

Ո՞վ իր ցավի հետ իմ ցավը տարավ,

Որ թեթևացավ աշխարհի ցավը:

Հեռուն այսօր այնքան մոտիկ էր,

Այսօր վերջապես հանդիպեցին ինձ

Միմյանց կարոտած հարազատ մարդիկ,

Ովքեր բաշխեցին անչափ հայերեն`

Հայերեն ձայներ, հայերեն գույներ,

Մի պահ գրկեցի կանաչ լեռները,

ԵՎ պարզ է հիմա.

Թե ինձ որտեղից այսքան հայերեն...

15/4/09թ.